Zurück zur Hauptseite

 

 

  De Wiehnachts-Siet

 

 

Leve Gäste,

Wiehnachten steiht vör de Döör, un dor heff ik mi dacht, wiß hett de een oder annere Lust un Tied een paar von mien Wiehnachtsgeschichten lesen. Se sünd nich hillig un ok nich fromm, nee, dat sünd se nich. Liekers gläuv ik, wenn de leve Gott se lesen deit, ward he een Oog dichtkniepen un mit dat annere een beten smunzeln.
Tscha, dat Leben is eben keen Billerbook un keen Courts-Mahler-Roman.
Nee, dat Leben geiht sien eegen Gang un schrift sien eegen Geschichten. Ok an Wiehnachten. Süh, ok un so as dat Leben een good Deel vun mien annern Geschichten mitschreben hett, hett dat dat ok bi mien Geschichten to Wiehnachten doon.
Nu wünsch ik Se, na all de hilden Daag, een stille Wiehnachten, so recht een paar Daag, an de dat Besinn'n ok nich to kort kummt und een paar vergnöögte Stunn'n to Sylvester. Un denn laat dat nächte Johr kaam'n, wie ward dor al mit ferdig warrn.

Jüm Heinz Rehn

P.S. Wenn ik mol wat vun miem Gäste un Leser von disse Sied höör'n do, warr ik mi düchtig freun. Schrifft Se man eenfach in't Gästbook!


An Hilligen Obend

De Dannboom glänzt, de Glocken klingt,
een Engel schenkt den Segen;
de Goos liggt swoor, de Kinner singt
en Leed vun Gott un Freden.

Vörn Dannenboom, to eben Eer,
grient stillvergnöögt en Fips,
un twischen Popp un Teddybär,
liegt Vadders Strümp un Slips.

In bunte Töller bit an Rand,
liegt Pepernööt un Appeln,
de Fiegen dröömt wat an de Kant,
jüst so de söten Datteln.

De Wiehnachtsmann, de alls weet,
hett alle good bedacht;
in de Gesichter glänzt de Sweet,
o, hill'ge, stille Nacht.

Blots Mudder sitt en Stück bisiet,
ehr Hart sleit still un free;
o, wunnerbare Wiehnachtstiet,
vorbi de Hetzeree.


Wat bringt de Nikolaus? Klick hier!


Vadder de Wiehnachtsmann

Nix kunn Jan-Hinnerk dorvun afbring'n: Dit Johr wull he sülbst den Wiehnachtsmann speel'n. Kunn doch nich angohn, dat de Wiehnachtsmann Jahr um Johr jüst ut de Döör gohn weer, wenn de Jung na em utkeek. Un sien Klaus worr nu fief, nächst Johr weer dat to laat. Alleen sien Guste kunn mit den Gedanken nich recht warm warrn, nee, se wull lever een vun de Studenten dorför anhüern, denn kreeg dat Schick. Man dor wull Jan-Hinnerk nix vun weten. Op so een Flunkimann vun Deenst weer keen verlaat, meen he, un för den Rest wull he sien Guste wohl wiesen, wat he för'n düchtigen Wiehnachtsmann weer.

An Hilligen Obend, der Karkenglocken lüden, de Tisch weer deckt, de Lichter brenn'n. Alls weer so as elkeen Johr, blots ünner den Dannboom, wo sonst de Geschenke lägen, dor weer nu reinut nix to sehn.
Wat nu? De Jung keek bedrüppelt, un Jan-Hinnerk schüttel den Kopp: "Keen Geschenk, ok nich een. Dat verstoh ik nich. Segg Klaus büst du nich aardig ween?"
De Jung keek wat slurig, doch aardig ween, dat weer he: " Nich Mama, dat stimmt doch, ik bün doch ümmer fein aardig ween."
"Büst du, mien Jung, büst du", nick Guste.
Jan-Hinnerk aver trogg de Stirn wat kruus: "Na, wenn dat man stimmt. Denk blots an, wat du ümmer för'n Larm maakst, wenn du obends to Bett gohn schallst."
Guste aver schimp: "Nu komm, Jan-Hinnerk, maak den Jung nich bang! — Ach kiek doch mol na, villicht is de Butendöör ok afsloten, oder de Wiehnachtsmann biestert op de Straat wat rum un kann uns Huus nich finn'n."
"O ja, bitte, do dat, Vadder!" bettel de Jung.
"Is good", sä Jan-Hinnerk, "wenn jüm meent, denn will ik mol kieken."
In't Döörlock aver dreih he sik noch eenmol um un droh: "Aver denk an Klaus, de Wiehnachtsmann hett sik alls opschreben, un Jungs, de nich aardig ween sünd, de kriegt ok wat vun em op Jack."

Denn polter he de Trepp hendaal. In Keller steeg he in een Paar scheevlopen Langschäfter, un kleev sik een langen witten Baart un kruse Oogenbüschel ut Kunsthaar an. Dorna trock he een oolen Mantel över. He keek in den Spegel. Seeg al fein ut. Noch rasch de witte Perück und de rode Pudelmütz op den Kopp un ferdig weer de Wiehnachtsmann. Blots de Nääs, de Oogen un dat Snutwark weern to sehn. He kenn sik sülbst nich mehr.
Nu harr he Tiet. Jede Minut Töben worr de Neeschier, de Vörfreud un de Ungeduld in den Jung noch opstacheln, he schull man noch een beten zappeln.
Tofreed'n mit sik sülbst un de Welt, stickt he sik een Glimmstengel in de Snuut, ritt een Stiekholt an un ratsch — een Funke springt, sien Kunsthaarbaart brenn lichterloh, de Flammen danzt em in't Gesicht. Wat doon? Verflucht, wat brennt de Nääs! As vun Sinn'n ritt he sik den Baart un de Wimpern wedder hendaal. Dorbi sleiht he sik den Kopp an de ruge Kellerwand blödig. Smitt Mantel, Mütz un Steveln in de Eck un rennt denn as een afstoken Swien na boven.
"Hör mol, Klaus", sä Guste, in de Stuuv, "dor kummt een de Trepp hoch. De hett dat hild, dat is wiß de Wiehnachtsmann."
Man denn stunn Jan Hinnerk in de Döör, de Snut verbrennt und bloodversmeert.
Guste schreeg op: "O Gott, wat is passeert? Wat hest du anstellt?" un Jan-Hinnerk anter grantig: "Ach fraag doch nich so dumm, dat kannst doch sehn!"
Denn aver keem de Jung. Bekeek sik Vadder vun all de Sieden un lach wat kloog. "Du Mudder, ik kann mi al denken wat passeert is. Denk di, de olle Flegel, de", un dorbi wies he op sien Vadder, as harr he em bi't Stehl'n fatt kregen, "de is sülbst nich aardig ween. Weets noch, annerletzt: Erst kunn he sien Brill nich finn'n, denn weer'n de Autoschlötel weg, un dat Hemd weer ok nich good noog bügelt.. Dorbi harr de Brill op de Nääs un de Schlötel inne Tasch, aver du harst Schuld an alls. Süh, un dorum hett he vun den Wiehnachtsmann, de doch alls süht un sik doch ok alls in dat grote Book opschrifft, ganz düchtig nu dat Jack vull kregen."
Dorna aver keek he sik wat slurig um: "Aver segg Mudder, krieg ik nu gor nix to Wiehnachten? Ik — bün doch aardig ween." Mit datsülbe aver trööst he sik ok al un lach: Na ja, dat läät sik nich ännern, Hauptsaak is, nich Mudder, uns Vadder hett sien Prügel kregen."


Seelüüd fiert Wiehnachten

"Schepen mööt fohren", seggt de Reeder. Is de Damper över de Festdaag aver op See, blifft för de Seelüüd nich veel Tiet för Freud un Besinn. De Bedrief an Bord mutt lopen, rund um de Klock ward Wach gohn. Männichmol aver, wenn Rasmus an so een Dag ok noch unkloog speelt, dat de Smutje in de Kombüs man jüst een Supp to Füer kriggt, un de Janmaaten mööh hebbt sik op de Been to holen, denn klingt dat al as Hohn, wenn een blots `Frohe Wiehnachten´ seggt.

Nu aber, an dissen `Hilligen Obend´ lääg dat Schipp in Bilbao an de Pier. De Dannboom weer smückt, he stunn tohoop mit Töller vull Appeln, Appelsien, Nööt, Snubbkraam un een grote Schöttel Punsch in de Mess op de Back — de Seelüüd seten rundum. Dat Aroma vun den Punsch, een Mischmasch vun Wien, Rum, Kaneel un Nelken, vermengeleert mit den Duft vun Danngröön un Kerzen, trogg se in de Nääs. De Goosbraden lääg swoor inne Maag. De Lichter in den Dannboom flackern wat still för sik hen. An de Wand tick de Klock.
Hein, de ölldste Matros schuul op sien roodschrubbten Finger hendaal. Seeg ut, as gungen Gedanken in em to kehr, de he nich wiesen much. Korl un Jan maken een Gesicht, as schull'n se een Supp lepeln, de so solten weer, dat se in de Kehl brenn. August stopp sien Piep wat umständlich. De Moses puul sik in de Nääs, un Hans, de Spottdrossel, de sonst nix hillig weer, un sülbst een Nonne na dat nächste Freudenhuus fragen kunn — ohn rood to warrn, de seet nu dor, as kunn he nich bit dree tellen. Worr de Dannboom nich lüchten, de Punsch nich dampen, kunn een denken, se seten alltohoop mit Weehdaag bi den Täändoktor un töben, dat se an Törn kemen.
Se prosten sik to. Doch de Glöös wull'n nich klingen, denn de Seelüüd harrn se tofaat, as wull'n se sik doran fastholen. Apelsinen worrn schäält, Nööt worrn knackt un Snubbkraam nascht.
De Moses schenk na. Langsam gung de Punsch in´t Bloot, de Harten worrn warm, de Oogen fungen an to lüchen un unverworrns legg sik de Seelüüd, as vun alleen, miteens een Leed op de Lippen un se sungen erst liesen, as een lütte Bries: 'Seemann laß das Träumen, denk nicht an zu Haus', swell'n denn aver an, as een Wind, de ümmer kräftiger in de Seils blasen deit. Dat Ies weer broken: 'Der Tag war grau, der Tag war schwer'.

De Frohsinn stook an, ok de Kakerlaken kregen dat Birrsen. De Föhler vörut, klettern se över Appelsinenschääl, toben in de Aschenbeker över Kippen un Piepengruß, spelen in de 'Bunten Töller' achter Appeln un Datteln versteken, un slappen vun den Punsch, de op de Back verschütt weer. Een so´n richtigen Maiaap aver, de dä sik wichtig, krabbel in Jan sien Glas, dat jüst noch halfvull weer, nipp, kreeg dat Övergewicht, un full in den Punsch. As Jan em dor so spatteln seeg, nähm he een Lepel, angel em rut un setts em op´n Töllerrand.
O, du fröhliche ...! Aver worum schull'n de Kakerlaken nich ok mol een goden Dag hebb'n? Weer doch Wiehnachten! Un de flinken Krabbeltiern hören doch jüst so to de Besatzung, as de Kaptein un de Stüermann, de Koch, de Matros un de Moses. Een Schuft, de se wat dä oder Füer ünnern Steert heel, wat he sehn wull, wo rasch se flitzen köönt.
De Seelüüd drunken un prosten sik to.

De Tiet kreeg dat Lopen, de Tung worr swoor. Sweet stunn op de Stirns, Witze worrn vertellt, un in den nächsten Moment schunkeln se ok al: 'Roling home to my old Hamborg', dat de Damper meetsto dat slingern kreeg.
Bi al den Larm stunn de Wiehnachtsboom op de Back as harr he Prügel kregen. Nich to begriepen. Woto harrn de Seelüüd em denn erst so smuck maakt, wenn se nu doch nich na em henkieken dään.
As he an Bord kamen weer, hett he na nix utsehn. Keen Vadder un keen Mudder hett em utsööcht hatt. He weer levert worrn un ferdig. Schull'n de Seelüüd doch sehn wosük se dor mit klaar kemen. Un wat wussen de al vun een Weihnachtsboom! De Seelüüd aver harrn em dor, wo he to dicht wussen weer Twiege utsneden un an annere Steed wedder indübelt, wo he wat hungerig utseeg. Nu weer he so smuck, dat he sülbst in den Reeder sien gode Stuuv harr stohn kunnt.

Good, jede Tunft hett ehr eegen Leder. Aver vundaag, an `Hilligen Obend´, kunn se em to Ehr doch wenigstens eenmol 'O, Tannenbaum, o, Tannenbaum' singen. Op de reine Melodie weer em dat wiß nich ankamen.
Aver nee, nu wo se de twete Schöttel Punsch al op den Grund kieken kunnen, grölen se dat Leed vun den Paster sien Koh al to'n drüttenmol, un denn smettern se luuthals: "Ik heff mol een Hamborger Veermaster sehn", dat de Schotten wackeln un de Lichter in Dannboon dat Flackern kregen.
Soveel Larm worr sülbst de Kakerlaken toveel. Se spatteln mit de Föhler, helen sik de Ohren dicht un neihn ut, as weer de Dübel achter se her. Do läät ok de Dannboom de Twiege wat trurig bummeln, een Kugel fullt op de Eer, un keeneen worr dor um wies.

De Lichter weern daalbrennt. De ersten 'Kap Horniers' bidreiht un mit een bannige Slagsiet sutje to Koje seilt. Dorbi hebbt se höllsch oppassen mußt, dat se sik nich op de eegen Hannen pedden dään. Nu snarcht un drömt se vun Wiehnachten un vun Wiehnachtsmann.

Jan de Lichtmatros aver weer op de Toilette inslapen. Dor säver he nu vör sik hen un stöhn to´n Erbarmen. Ehrensaak, he muß to Koje, he schull sik doch nich verkölen un denn womöglich noch den Dood holen. Doch an Bord is alls eng. Twee Mann grepen na sien Been, un twee kregen em bi de Arms tofaat. So worr he vun Thron bört un denn gung dat 'gnartsch', Ripp för Ripp mit em um de Eck un denn de Trepp hendaal. Jeder paß op, dat sien Sektor klaar slipp. Blots för den Kopp weer keeneen tostännig. De baller dorbi sutje vun een Stuuf op de annere. Ünnen in den Gang gung dat nochmol mit veel `Hauruck!´un 'Paß op!' mit Trecken un Stöten, um dree Ecken. As se Jan denn glücklich in de Koje buchseert harrn, weer dat al een Wunner, dat se em Arms un Been nich eenkelt achterna smieten dään.

Mitternacht weer lang vorbi. Hein un August seten noch in de Mess un snacken vun Gott un de Welt. "Un", dröhn August, segg wat du wullt ... Ach wat wull ik jüst noch vertell'n? Na, ja is denn je ok egaal, — aver gläuv mi, dat is so!"
"Richtig, so is dat!" plich Hein em bi.
Wat achterut in de Eck seet Hans, de Spottdrossel, un sabbel Kruuskruut. Mit eenmol aver rich he sik op, stier wat in den Dannboom, hool deep Luft un sung mit köömruge Stimm: " O, Tannenbaum, o, Tannenbaum ..."
Hein un August schulen sik wat dösig an. As Hans denn aver noch de tweete Strophe anstimm, do sungen se mit, wobi jeder sien eegen Text lall. Aver wat dä dat, de Dannboom freu sik un wackel mit de Spitz un dorbi kemen de Glocken in de böversten Twiege noch mol so richtig in Swung.


Wat för een Fest!

Wilhelm seet in Sessel un lehn sik torügg. Endlich mol wedder een Wiehnachten to Huus. Sien Gedanken wannern in de Johrn torügg. De meetsten Festdaag harr he an Bord beleevt. Se weern kamen un gohn, as een Alldag na den annern un weern in den nächsten Breef an to Huus keen dree Sätze wert ween.
Na ja, Wiehnachten an Bord hett nu mol sien eegen Regeln. Wiß, ok in de Matrosen-Mess lücht een Dannboom, gifft dat een Festdagseeten un laadt 'Bunte Töller' to'n Naschen in. Doch dormit hett sik dat denn ok. Keen Kinneroog hett de Seelüüd Vörfreud schenkt, keen mit Dannbööm un Sterns smückte Straten, keen Wiehnachtsutlagen in Geschäfte, hebbt Festdagsstimmung in se weckt. An Bord lüüd ok keen Glocken un keeneen leest de Wiehnachtsgeschicht.

So kummt denn ok nich mol de Moses, de sien erst Wiehnachten an Bord beleevt, op den Gedanken, den 'Hilligen Obend' christlich un sittsamm mit een Wiehnachtsleed op de Lippen un een Glas Wien in de Hand to fiern. Nee, wenn de Deenst un de Tiet dat tolaten doot, denn hört ok een kräftigen Schluck ut den Buddel to den Wiehnachtenobend an Bord, as de lichten Deerns to St. Pauli.

Blots den Wienachtenobend 1951, de ward he sien Leevdag nich vergeten. Se lägen in Narvik an de Erzpier, un all an Bord freun sik: Twee Festdaag un een Sünndag vör de Hand. Dorto den 'Bunten Töller' un — ganz wichtig! — de Buddel Rum, de jeder an Bord, vun den Kaptein bit na den Moses, vun de Reederee hebb'n schull. Dat weer mehr as een Wiehnachtsgeschenk. Halleluja on the beach!

Na dat Eeten wull de Kaptein sülbst, Mitschiffs in Salon, de Geschenke vun de Reederee utdelen.
De doppelte Swingdöör na den Salon stunn op; de Kerzen in den Dannboom brenn'n. De Mitschippsgäst, de Kaptein, de Stüerlüüd, de Funker, de Maschinisten un de Steward, all in Uniform, stunn in den Salon locker rundum. Op den Flur, vör den Salon, aver drängeln sik de Matrosen, de Lichtmatrosen, de Junglüüd, de Heizer un de Smeerer. Aber blots de Seelüüd, de in de Döör stunn'n, weer een Blick in den Salon un op den Disch to rechte Hand gönnt, op den de Buddels un de 'Bunten Töller stunn'n. O, freue dich, du Christenheit!
Toerst lees de Kaptein, dat Festdagstelegramm vun de Reederee vör. Dorna wünsch ok he sien Besatzung ' Frohe Wiehnachten'. Denn maakst he een lütte Pause, as sööchts he na de rechten Wöör, smeet sik in de Bost un sä: "As jümm wohl weten doot gifft dat för jeden vun uns een 'Bunten Töller un een Buddel Rum vun de Reederee. De Gesichter vun de in't Döörlock tohoopdrängelten Seelüüd strahln. "Een Buddel Rum!"
"Aver", sä de Kaptein, hool deep Luft, sä nochmol: "Aber, —— ik denk, hüüt un vundaag för jeden, also pro Kopp un Nääs een ganzen Buddel, dat ward toveel, dor kann blots Unheel bi rutkamen."
De Seelüüd worrn unruhig. Wat wull de Ool? "Dat weer doch, nee dat kunn doch nich angohn ...!"
De Ool lüff de rechte Hand: "Pst! Nich opregen, ik heff mien Gründe, heff al veel beleevt un weet wat ik do. Dorum warr ik vundaag ok blots de Hälfte vun de Buddels rutgeben un de annere Hälfte to Sylvester."
"Wat?" De Matrosen un de Heizer, lang keen Kinner mehr, keken sik bedrüppelt an. "Nich to gläuben! De Ool hett se wohl nich all op'n Dutt!" Se hebbt al vele Wiehnachten an Bord beleevt, chrisliche un unchristliche, scheune un weniger scheune. Aver sowat! Nee, dat weer se doch noch nich över den Weg lopen. Een halven Buddel Rum to Wiehnachten, een halven to Sylvester. De Gedanke alleen! Een Witz, de Ool wull se den Kööm todelen! De Kerl, de tick je nich richtig! Weern se nu op See, denn weer dat noch to verstohn ween, aver dat Schipp lääg an de Pier! Veer Vörliens, veer Achterliens un de Springs weern an Land. Keen Orkan kunn dat losrieten! Un dree Festdaag vör de Hand, dor kunn'n se sik fiefmol besupen un wedder nüchtern warrn.
Dat Gift kaak, Gedanken söchen na Wöör.
Es ist ein Ros' entsprungen...
De Donkeymann, een Annerthalvmensch, de vör de Füern gris worrn weer, gung op den Oolen to. All in junge Johrn hett he na jede Wach mit een Buddel Beer den Köhl'nstuff in Hals daalspöölt un de Kehl köölt, de vun de Hitten utdörrt weer. Nu bruuks he den Kööm, as Fru 'Neureich' dat modische Kleed un de Tass Tee to Klock fief. "Nee Kaptein", sä he un een kunn marken, dat he an sik holen muß, "dat Speel, wat se sik dor utklamüstert hebb'n, is mi to dumm. Dat maak ik nich mit. De Rum is een Geschenk vun de Reederee, de steiht uns to, vundaag un nu! Dat Wiehnachtsgeld ward ok nich opdeelt — Fief Mark to Wiehnachten, fief Mark to Ostern un den Rest to Pingsten. Wi sünd keen Kinner mehr und weet sülbst wat uns good deit un wat nich!"
"Dat meen ik ok!" reep Gustav, de Heizer, de al mal een Maschinist, as he dumm sabbeln wull, een Schüffel in't Krüüz smeten hett.
"Dat is je een Stück ut de Narrenkist!" läster een Smerer.
"Zirkusdamper!" reep een Matros vun achtern.
De Kaptein worr bleek, de Stüerlüüd un de Maschinisten helen sik torügg, seeg ut as harrn se sik Masken överstülpt. Alleen de Funker, de ok gern mol een beten deper in den Buddel keek, grien wat still in sik rinn. He gönn den Oolen den Arger, keeneen an Bord much em lieden.
De Kaptein stemm de Hann'n in de Hüften un gung twee Schreet op den Donkeymann to. De Donkeymann, meets twee Kopp grötter, schuul wat minachtig op den Kaptein hendaal. Dat ganze seeg al na Clowneree ut. Denn schreeg de Ool: "Dat is Meuterei! Ik warr..."
De Donkeymann lach, lach wat häämsch, un Ekel weer in sien Gesicht schreben. He schüttel den Kopp un sä: "Dat is mi nu doch to dumm. Entweder krieg ik nu wat mi tosteit, so as de Reederee dat bestimmt hett, oder Se köön sik den Schiet."
Denn dreih he sik, dräng sik dörch de Seelüüd, de in de Döör stunn'n, un gung.
"Meuterei!" schreeg de Ool.
"Is dat nich!" sä Walter, een vun de öllern Matrosen, de sien Wöör to setten wuß. Denn gung he op den Oolen to, lüff wat fraagwies de rechte Hand un meen: "Wo stoht hier Schipp un leben op Speel, wenn wi seggt wat wi denkt un foddert, wat uns de Reederee to Wiehnachten todacht hett? Se wülln mi doch nich vertelln, dat dat, wat se hier mit uns vörhebb'n vun boben bestimmt is. Also maken se sik un uns nich lächerlich. Wi doot uns Arbeit, stoht Dag un Nacht an Deck, wenn dat nödig deit. Aver dit hier geiht to wiet. Dat grenzt doch al an Kaspertheoter!" —
"Jüst so is dat, un dat maakt wi nich mit!" wetter een Matros vun de Döör her.
Doch de Ool bleev stur. Al sien Denken weer anschiens blots noch dorop utrich sien Autorität to wohrn un verspeel dorbi den Rest vun sien Ansehn. Dat aver begreep he nich.
"Good", sä he, wenn hier wieder so krakeelt ward, denn treck ik noch annere Sieden op. Denn gifft dat vundaag, morgen, övermorgen un to Sylvester för veer Mann een Buddel."
"Fein", grien Walter un keek na de Döör. "Nu weet wi bescheed, dit is keen Damper, un wi sünd keen Seelüüd. Nee, dit hier is een verdammten Kinnergaarn, un wi hebbt se nich mehr all op'n Dutt, wenn wi dor mitspeelt. Lachhaft! Jeden Dag een Schluck, Kaptein schenkt sülbst ut!" Denn keek he denn Oolen an un schüttel den Kopp: "Wenn Se hier de Kinnerdeern spelen wülln, denn is dat Se ehr Saak. Aver ohne mi, ut dat Öller bün ik rut!" "Dat weer een Wort!" —
"Dor stoh ik ok to!" —
"Ik ok!" — "Un ik ok!" schimpen de Seelüüd vun de Döör her. Freue dich, o Christenheit! ...
As de Kaptein noch wat gegenan segg'n wull, dreih Walter em den Rüüg to un un sä bestimmt: "Mien letzt Wort is seggt!"
Denn gung he un mit em de Mannschaft. Un nich mol de Moses nähm den 'Bunten Töller' an, de em de 1, Stüermann noch in de Hand drücken wull. O du fröhliche, o du selige, gnadenbringende Weihnachtszeit.
Den ganzen Obend toov de Striet noch hen un her. Mol keem de Steward as Fredensengel in de Mannschaftsmess, denn wull de 1. Stüermann den unsinnigen Striet slichten, de em sülbst towedder weer. Aver he leev Mitschiffs, un weer den Kaptein sien rechte Hand.
Doch all de Möh, de weer umsonst. De Ool bleev bi sien halven Buddel, un de Seelüüd wulln den ganzen oder gor nix.

Klock halv ölben nähm een Heizer in de Mess den Dannboom un smeet em mit all sien Smuck dörch dat Finster. Een annern Heizer nähm, um sien Wut aftoreageern in de Pantry een groot Brotmess, ramm dat lotrecht in't Brotbrett, rutsch af, un snee sik de Hand op. Dorna weer Roh in't Schipp. Stille Nacht, heilige Nacht!
Doch harrn sik al de frommen Wünsche erfüllt, de dorna in de Kojen noch dröömt worrn sünd, so weer de Kaptein in disse hillige Nacht wohl twintigmol rödert un veerdeelt un an annern Morgen mit Inbrunst dörch de Wustmaschien dreiht worrn.
Wilhelm weer mit Liev un Seel Seemann. Nu schüttel he den man eben den Kopp: "O, Tannenbaum, o, Tannenbaum, wie grau war'n deine Blätter!"


Dat Wiehnachtsgeschenk

De Kerzen in den Dannboom lüchen warm in de Stuuv un op de Speelsaken, vör den Dannboom. Links lääg een Märchenbook un een Karton mit Legosteen. De harr Mudder köfft un meent, dat Kinner ohn Böker arm dran sünd, un mit de Legosteen kunn de Jung doch ok good spelen un vele feine Saken tohoopsetten.
"Mag ween", hett Vadder seggt, "mag ween." Denn aver hett he sien Fru so een beten wat vun de Siet ankeken un meent, dat so'n Kraam doch wohl nich dat rechte Speeltüüg für sien Jung weer. Nee, dat weer wat för Kinner, de gern dröömt, un worr vun Öllern schenkt, de dat wohre Leben nich seht un ok wohl nich sehn wüllt.
In de Mitt lääg een Football, den harrn se tohoop utsööcht. Op de rechte Siet aver, dor maschier een Trupp Suldoten achter een Kanoon, mit de de Jung ok richtig scheten kunn. Alls weer genau utricht, dat harr Vadder doon, denn he kenn dor wat vun, draag he doch sülbst den 'Bunten Rock'.
Mudder sammel noch rasch een paar Papierfitscher vun Teppich, stell sik dorna vör'n Dannboom un keek wat nadenkern in de Kerzen. Seeg ut, as wull se noch een beten Festdagsfreud in sik opsugen. Do keem Vadder, stell sik neben ehr un schüttel den Kopp: "Een Märkenbook för unsen Jung. Mal sehn, wer recht kriegt."

Mudder sloog de Oogen daal, un ohn dat se dat wull lüff se de Ünnerarms un de Hann'n verkrampfen sik to lütte Füüst. Mit datsülbe aver läät se de Arms wedder sacken un se bummeln blots noch schlaff vun ehrn Schullern hendaal, as hören se gor nich to ehr.
As de Jung de Geschenke seeg, sprung he hoch un fung gliek an mit de Suldoten to spelen. Op den Football keek he flüchtig, dat Märkenbook un de Legosteen läät he links ligg'n. Nu smeet Vadder sik inne Boost, lach Mudder to un sien Blicke sään: "Kiek, nu sühts dat."

Dat Radio speel 'Stille Nacht'. Dat Licht vun de Kerzen brook sik in de blanken Kugeln un in Mudders sylvern Brosch, de ehr slicht bruun Kleed zier. Vadder seet in Sessel, de Jung speel mit sien Suldoten op den Footborrn. De Fiende stunn'n links, un rechts, achter de Kanoon, maschieren sien Suldoten. Dorna worr dat ernst. He rich de Kanoon, grööl: "Feuer!" un bums! een Vulldreper. Een Sudot full um, he harr em den Kopp afschaten. Dat dä den Jung nu wedder leed, so echt wull he doch gor nich spelen. Man Vadder tröös em: "Kopp hoch! Ohn Verluste geiht dat nich. Nu biet de Tään tohoop: Een Suldot mutt hart ween, ok gegen sik sülbst."

Mutter stunn een beten torügg in Düstern. Miteens leep se in dat Bad, um ehr Taan'n nich to wiesen. Denn Tran'n kunn ehr Mann op den Dood nich utstohn. Se weern würdelos un verkliestern blots den klaren Blick. Un — um alls in de Welt, se wull dat Fest doch nich verdarben.

Dree Suldoten mussen an dissen 'Hilligen Obend' ünnern Dannboom ehr Leben noch laten, een verlor den rechten Arm un een dat linke Been.
Twischen de Daag weer de lütt Feldherr alleen in't Huus. Dat Kinnerbook harr he noch nich opslogen, un de Legosteen weern noch nich utpackt. Dorför harr he sik utspekuleert, dat gele Arfen ok good as Kanoonkugeln to bruken weern. Un wedder speel he Krieg. As aver na tein Minuten noch twee Suldoten tweischoten op de Eer lägen, gung em dat doch in't eegen Fleesch. Lustlos baller he paarmol op dat Dischbeen, denn op den holten Nußknacker sien Snuutwark. Doch schiet, de Arfen prall'n af un nie kunn he sehn, wo he em drapen harr.

He keek sik um. De Nameddagssünn schien in't Finster. Een Sünn'nstrohl brook sik in een Kugel un blenn em as een Blitz. Miteens steeg em dat Bloot to Kopp un sien Oogen lüchen: "Ja, dat muß Spaas maken!" He stell de Kanon op den Disch, fütter se, ziel un klirr. Een Kugel lääg tweisplittert op den Footborrn.
O, weh! He schrock tohoop. Dat hett he nich wullt. Rasch de Schörrn opsammeln un wegsmieten. Aver Spaas hett dat maakt. Noch eenmol; ja, worum nich? Mudder worr dat nich marken. Un hett Vadder nich seggt: "Een Suldot mutt hart ween, ohn Verluste geiht dat nich?" —
"Peng!" do splitter ok al de tweete Kugel. De drütte, veerte un foffte muß an gläuben. Bi jeden Dreper hüpp he as unkloog dörch de Stuuv un grööl vör Lust. Erst as sien Öllern in de Döör stunn'n keem he to sik. Man do hungen noch jüst twee Kugeln in den Boom. All de annern lägen tweisplittert op den Footborrn, vermengeleert mit een Handvull gele Arfen.
As Mudder dat seeg, worr se bleek, un greep na den Jung. De aver witsch ünnern Disch hendörch un verkroop sik achter Vadder, dat Mudder blots noch hölplos mit de Hann'n fucheln kunn. Vadder lüff de Arms as een Paster, de den Segen snackt. Denn begöösch he Mudder: "Nu heff di doch nich so, is doch keen Weltünnergang, — de paar Schörrn!"

Wat laater kroop Mudder ünnern Dannboom un feeg de Splitter tohoop. Vadder seet in'n Sessel, streck de Been un lees de Zeitung. Miteens schreeg Mudder op, se harr sik deep in den Mittelfinger sneden. Rasch heel se de Hand över de Schüffel, dormit dat Bloot nich op den Teppich drüppel un leep ut de Stuuv. Vadder keek ehr na und dormit weer de Saak för em ok afdoon. Wo keem he ok hen, wenn he sik wegen so een lütten blödigen Finger un een paar Dannboomkugeln den Kopp tweibreken wull. He harr annern Kraam to bedenken — weltwiet!
Un recht harr Vadder je ok: Denn solang as een Mudder noch de Schörrn tohoop fegen kann, is alls nich so slimm.


Wat bringt Nikolaus?

"Du Mama", fraag Jehann, een Jung vun good veer Johr, "wat ward Nikolaus mi vunabend bring'n, wenn ik den Schoh vör dat Fenster stell?"

Mama keek wat nadenkern. "Ja, wat ward he di bring'n? Ik weet dat nich, kummt op an, wo aardig du ween büst un wat he so in sien Sack hett. Villicht en Zuckerkringel, en Peperkoken, een Marzipanschwien oder — villicht ok en Wiehnachtsmann ut Schokolaad. Aver de kriegt blots Kinner, de ok recht aardig ween sünd."

To Slaapenstied keek Jehann op sien Schoh. Welk schull he nehm'n? De alldaagschen Steveln weer'n schietig, un Mudder hett seggt, dat he blots wat in blankputzte Schoh leggt. Schull he een vun de sünndaagschen Schoh nehm'n? De weern blank un glänzen. Aver nee, de weer to lütt. Dor pass de grote Wiehnachtsmann nich rin.

He heel den Wiesfinger an de Nääs un greep na sien Gummistevel. Ja, de weer rein un de Wiehnachtsmann ut Schokolaad kunn dor good in stohn. Un boben op weer noch Platz för een Marzipanschwien, en paar Zuckerkringel un en paar Peperkoken. Wenn he al dor weer, denn schull he ok düchtig wat bring'n.

An annern Morgen jump Jehann ut Bett, seeg den Stevel, maaks grote Oogen un wull nich gläuben, wat se seeg. Blots en Ruut steek in den Stevelschaft, sonst nix — keen Wiehnachtsmann, keen Marzipanschwien.

Bedrüppelt leep he na de Köök. Dor seet Mudder an Fröhstücksdisch un fraag ohn optokieken: "Na, vertell, Jehann, wat hett Nikolaus di denn in den Schoh leggt?"
Jehann wull wat segg'n, kreeg keen Wort över de Lippen un de Traan', kullern em de Backen hendaal, denn sluchz he: "Ik heff en Ruut kregen, sonst nix." —
Mudder maak grote Oogen: "Wat, dat kann doch nich, du büst doch aardig ween. Ja, segg hest du villicht en schietigen Schoh op de Finsterbank stellt?" —
Jehann schüttel den Kopp: "Nee, de Gummistevel weer rein un de weer ok gröter, dor paß mehr Snubkraam rinn."
"Wat, du hest den Gummistevel för dat Fenster stellt", sä Mudder. "Tscha, denn wunnert mi dat nich, dat he di en Ruut broocht hett."
"Worum?" stamer Jehann.
"Na, in Nikolaus sien Sack paßt doch blots een Stück för jedeen Kind, mehr kann he ok gor nich drägen. Wenn he di nu twee, dree oder veer Stück geben harr, harrn annere Kinner nix kregen. Harrst du dat wullt?"

Jehann sluck wat dröög un schüttel den Kopp.

"So, un wat maakt wi nu?" fraag Mama. — "Ah, ik weet wat. Du moolst em en Bild un dor ünner schriewt wi: Leve Nikolaus, dat Bild heff ik för di moolt. Mama hett mi vertellt, dat du för jeedeen Kind blots een Stück to Schnubben in dien Sack hest. Dat heff ik nich wußt. Aver ik bün doch aardig ween. Nu segg, leve Nikolaus, kannst du nochmol in dien Sack kieken, ob de Wiehnachtsmann, de ik hebb'n schull, dor noch binn' is. Un wenn du em finn'n deist, denn kannst du mi em denn nich vunobend in den Schoh legg'n."

Mama keek op: "Wat meenst Du, schüllt wi dat so schrieben?"

"Ja, Mama," sä Jehann, "dat is scheun, aver denn schriev man noch dorünner, dat ik de Ruut neben den Schoh op de Finsterbank legg. De kann he wedder mitnehm'n, de will ik nich hebb'n."


Zurück zur Hauptseite