För düsse Geschicht
een paar Wöör vörweg:
Bei Wohlstandsfettsucht soll Diätkost nützlich
sein,
doch haben die Diäten mit Schonkost nichts gemein.
Keen Snack, dat Regerungsgeschäft is komplizeert.
Doch wenn de Mensch anfangt komplizeert to denken, kriggt he de eenfachsten
Probleme nich op de Reeg.
Un ik denk, de Lüüd de uns regeert ob in in Kiel, Schwerin
oder in Berlin denkt um toveel Ecken, un dorum kriegt de dat Schuldenproblem
ok nich in Griff.
Aver villicht wüllt se ok gor nich liekut torügg denken, wüllt
de Ursaken, vun de Finanzkrise gor nich sehn, wat se denn sülbst
mit sik to Gericht gohn mööt.
Höört wat de Storm singt!
De Fröhjohrswind strook lau över dat Land. De Trümmer
vun den Krieg weer'n to'n gröttsten Deel wegrüümt. De Wirtschaftsmöhl
keem langsam wedder inne Gang, worr rascher lopen, un leep denn recht
een paar Johr as för dull. Mehr un mehr Autos stunn'n op de Straten.
De Zeitungen schreben vun een Wirtschaftswunner un överslogen sik,
wenn dat gell, alls dat, wat de Menschen in de Johrn op de Been stellt
harrn to löben.
Doch unverwohrn's lätt de Wind na, un de Flögel dreih'n sik
wat langsamer. De Märkte weern satt.
"Wir müssen maßhalten, wenn die Wirtschaft wieder florieren
soll", sä Kanzler Ehrhard to dat Volk."Wir müssen
maßhalten", sään ok de Volksvertreter. Se sülbst
aver wulln mehr Geld un grepen sülbst düchtig in de Staatskass.
De Tied gung in't Land. De Flögel vun de Wirschaftsmöhl scheppern
wat still vör sik hen.
"Wi mööt Schulden maken", sä Minister Plitsch,
(Schiller) he harr dat Leiht vun de Wirtschaft in de Hand. "Ole Maschien'n
rut, niede rinn, hier wat umbuun, dor wat frisches op de Been stell'n.
Denn stiggt de Umsatz, dat bringt Stüern, un dat Land kummt wedder
op gesunne Fööt."
"Dat is de Gedanke", sä Minister Plum, (Strauß) he
wär för de Finanzen toständig un geev mit vulle Hann'n
dat Geld ut, dat he nich harr.
"Dat is een Ding", sä ool Henry, greep na den Köömbuddel
un sä. "Suupt Lüüd, suupt, den stiggt de Umsatz! Stiggt
de Umsatz, stiegt de Stüern un de Staat hett mehr Geld. Hett de Staat
mehr Geld kriegt wi mehr Rente, un denn könnt wi noch mehr supen.
Suppt Lüüd suupt, dat alleen bringt de Wirschaft wedder na boven!"
Un richtig, de Wirtschaftsbosse lachen, de Gewinne översloog'n sik,
de Stüern sprudeln.
Blots, dat in gode Tieden de Schulden ok wedder torügg betohlt warrn
mööt, wenn de Huushalt för de Duer op gesunne Fööt
stohn schall, doran worr nich dacht. Nee de Verwaltung worr grötter,
de Gehälter vun de hohen Beamten stegen kräftig, de Diäten
maken een düchtigen Satz na boven un de lüüte Mann op de
Straat kämpf um twee Groschen mehr an Stunn'nlohn.
Keem de Wirtschaft aver mol wedder in't Stottern, worrn mehr Schulden
maakt. Dat weer dat Rezept vun Güstern, also weer dat vundaag ok
good.
Männich Woohl gung in't Land, de Regerungen wesseln. De, de in de
Sesseln seten, wull'n ümmer dat Beste. De annern wull'n alls beter
maken. Blot in een Saak weer'n se sik na jede Woohl eenig: Se wull'n mehr
Geld un lang'n alltohoop düchtig in de Staatskass.
Een paar Johr later brooch niede Technik de ersten Arbeitslüüd
um Lohn un Brot. De Wirtschaftsmöhl gnarr al düchtig in't Getriebe
un de Kampf um de Märkte worr grötter. De Zinnslast för
de Schulden fung an to drücken, un de Subventionsgeier, de Bosse
vun Industrie un Banken brochen viel Geld buten Lands, wat dor betere
Gewinne to maken weern.
So mussen Johr um Johr mehr Schulden maakt warrn,. um de hohen Beamten
to betohl'n, um de Gehälter un Diäten vun Land- un Bundesdag
to finanzeer'n, um de Löcker in den Huushalt to stoppen.
Denn kääm de Dag, as dat Land op anner Siet vun de Elv in sik
tohoop brook. Dor is billig wat to kriegen, dachen de hogen Herrn un sään:
"Dat sünd uns Bröder, dor mööt wi hölpen.
Un dormit weer dat Schuldenfatt randvull. De Staatskass stimm vörn
un achtern nich mehr.
Een Storm huul över dat Land un sung: Lüüd kaamt to Besinn,
bringt de Finanzen in't Lot. De Technik un dat Wirtschaftswunner wiest
sik nu vun de düstere Siet. Ümmer mehr Werke, groot un lütt
driebt in de Pleite oder ward mit Absicht in den Konkurs stüert.
Dorför steekt sik de Herrn, de Manager veele Miljon in de Tasch un
de Arbeitslüüd ward för een Handgeld op de Straat schickt.
De Millionäre ward mehr, de Armut ward grötter.
Doch de Storm huul sien Leed umsonst. Grootmanns denken läät
de Herrn de dat Regeerungsleiht in de Hand harrn över de Wolken sweben.
Nu wo dat Land nich mehr deelt weer, schull ok de ole Hauptstadt in nieden
Glanz strohl'n.
Dat kost wedder veel Geld, dat se nich harrn, un dat brooch dat Schuldenfatt
to'n överlopen.
As de hogen Herrn suutje begrepen, dat süm de Schuldenbarg övern
Kopp wussen weer, muß ok een Schuldigen her. Een Doktor Negenmolkloog
na den annern geev sien Weten to'n besten. Dorbi wies man ümmer vun
boven op de Etasch ünner sik, bit man ganz ünnen ankeem. Nich
de Herrn, de gewissenlos Johr um Johr mehr Schulden maakt harrn, un nich
de Bosse, de dat Geld butenlands broocht hebbt, ok nich de grote Eierkopp
mit den Schööf vun Leerloopbeamte harr de Schuld, dat an all
de Ecken un Kanten dat nödige Geld fehl, nee de lütte Mann weer
dat Übel, dat den Staat un de Wirtschaft in't slingern broocht hett.
He verdeen toveel, kreeg toveel Urlaub un speel toveel krank. Dat weer
een Last, de keen Wirtschaft drägen kunn. Nu harr man den Schülligen
un de wull man nu mit alle Macht to Fell.
Togliek keem Affären vun Parteibosse an't Daglicht. Schietige Wäsche
worr wuschen. Jeder wies mit den Finger op den annern. Blots as as dat
um de Diäten gung weern se sik wedder eenig: Wi bruuk mehr Geld.
Dat is uns Recht, dat seggt de Gesetze!" De Gesetze de se sik
sülbst an de Verfassung vorbi torechtschostert hebbt.
De nödige Arbeit för dat Land aver bleev ligg'n, hier worr een
beten flickschostert, dor een beten övermoolt, mehr Tied weer nich.
Nu is dat laat in Harvst. De Storm huult över Land und singt sien
Leed: Lüüd kaamt to Besinn! Laat af vun jüm Dünkel
un Recht wedder Recht warrn, dat för jeden gelt. Egaal op rechts
oder links, jüm all, de sik sülbst de fürstliche Gehälter
toschanzt hebbt, un jüm Bosse vun de Wirtschaft, de veele Millionen
Koopkraft buten Lands broocht hebbt, ward vernünftig, spaart endlich
bi sik sülbst un geevt een Bispill. Goht jüm vöran, ward
ok de lütte Mann sien Last drägen, de nödig is. Denn sonst
is Fierobend, un dat Volk sitt an End mol wedder op de Schöörn,
de de Herrn in süm Gier un süm Unverstand mootwillig tweismeten
hebbt.
|