|
|
| Op Reisen, güstern un vundaag |
| Is wedder Urlaubstied,
Reisetied. Vun Norwegen bit na Sizilien, vun Frankfurt/Oder bit na Lissabon
könnt wi fohr'n, ohn eenmol den Pass to wiesen, ohn dat de Toll uns
Gepäck kontrolleert. Un worrn de ool'n Grenzstationen nich ween, de
uns nu blots noch dood un verlaten an de ool'n Tiden erinnert, denn worr
man knapp noch dorum wies warrn, dat man över een Grenz fohrt is. Un
wer dat nödige Lüttgeld hett, un Land un Lüüd in Amerika
mol mit eegen Oogen sehn un beleben will, de sett sik in Fleger un is in
een paar Stunn'n later in New York, San Franzisko oder in Miami — ohn
erst lang um een Visum to betteln. Denk ik torügg, so mutt ik segg'n: Wat hett de Welt sik doch ännert! In junge Johrn bün ik to See fohrt. Domols, dat weer 1950, bruuks de Seemann noch een Permit, also een Erlaubnis vun de Englänner, dat he mit een Schipp ut Düütschland ut- un wedder inreisen kunn. 1952 gung uns Reis na Tampa /Florida. Ik weer man jüst een Jung vun knapp 17 Johr. Amerika! Grote Dele vun Düütschland legen noch in Trümmer. In Düütschland leben de Menschen noch vun de Hand in den Mund. Amerika aver weer dotomol in uns Gedanken dat Schlaraffenland. Eeten und Drinken in Överluß. Sülbst de lütte Arbeiter, harr dor al een Auto för de Döör stohn. Un ik, ik schull nu mit mien Schipp na Amerika reisen. Een Droom schull wohr warrn. Ik, de lütte Jung vun`n Lann'n schull all dat, wat wi uns ünner Amerika vörstell'n dään, mit eegen Oogen to sehn kriegen. In Gedanken mool ik mi al ut, wosük mien Ansehn in uns lütt Dörp in Dithmarschen wohl stiegen worr. Wat worrn de Lüüd to Huus kieken, wenn ik vertell, wat ik in Amerika alls sehn un beleev heff. Junge di, wat warr ik dorstohn! Wat ward se na mi hochkieken. As dat Schip denn in Tampa an de Pier lääg, keem toerst de Imigration, also de Lüüd vun der Inwanderunggsbehörde (Paßkontroll) an Bord. Wi Seelüüd aver mussen na'nanner in den Salon gohn. An de Döör stunn een Imigration- Offizier, keek jeden vun ünn'n bi boven an, as weer he een Verbreker un vergleek dorna dat Passbild in dat Seefohrtsbook mit den Seemann. Dorna muss he för den Amtsarzt de Büxen daallaten. Um aver an Land to gohn, een beten wat vun de Stadt, vun Land un Lüüd to sehn, muß to de Tied ok de Seemann een extra Visa hebb'n. Dat aver kreeg man blots vun dat Konsulat in Hamborg. Ik harr dat noch nich, un kunn dorum ok nich an Land gohn. As dat Schipp an nächsten Obend wedder na See to gung, bün ik in Amerika ween. Man blots: Een stubige Phosphat-Pier, een paar Palmen an Land un een blauen Heven, weer alls, wat ik op mien erste Reis över dat grote Water vun dat Wunnerland to sehn kregen heff. Wat schull ik dor vertell'n!? Nee, de Reis weer dat Wort nich wert, wenn ik keen Seemannsgaarn vertell'n wull. Een paar Maand later maaks in ein Reis mit een lütt Schipp op den Rhein na Straßburg. As wi dor ankeem'n, mussen wi all, vun den Kaptein bit na den Moses eenkelt na de Kommandantur. Een Polizeimann mit böös veel Lametta op de Schullern un Orden an de Bost, de dorto noch böös grantig ut de Wäsche keek , fraag mi, wat ik in Krieg maakt harr un ob ik Nazi ween weer. Nu, wat schull ik segg? In Krieg , ik weer jüst negen Johr old, heff ik den groten Angriff op Hamborg beleevt un mi de Büx vull maakt. As de Krieg ut weer, weer ik ölben Johr. De Fraag weer to dumm. Liekers ik harr bannige Angst vör den Kerl un heff em antert, as fraag he mi wat ik güstern beleevt heff. Knapp tein Johr later weer ik weddermol mit een Schipp in Straßburg. Nu kunn ik al — wat för een Fortschritt — mit mien Seefohrtsbook as Pass to Foot vun Straßburg över de Rheinbrügg na Düütschland gohn — ohn Angst. Un annerletzt, — naja, dat is nu je ok all een paar Johr her — as ik mit mien Auto över de Rheinbrügg, na Colmar in Frankriek fohr, wies mi blots noch een lütt Schild an de Kant vun de Straat, dat ik nu över de Grenz weer. Keen Paskontroll, keen Toll. Erinnern worrn waak, mi keem'n de Traan — vör Freud. 1953 maak ik een Reis na dat swarte Meer, na Noworosisk. Uns Schipp weer dat erste düütsche, dat na den Krieg den russischen Haben anleep. Op Reede vör den Haav mussen wi Ankern un op den Lots töben. Mit den Lots keem'n ok twee lütte Kriegsboote. Beide harrn een lütte Kanon op de Back. Een Boot fohrt vör uns, dat annere achter uns — as Oppasser. So dampen wi in den Haben. Knapp an de Pier keem een Trupp Soldaten an Bord. De Besatzung worr in de Messe inspart. Vör de Döör stunn een Posten, mit de Flint in de Hand. Dorna worr dat Schipp vun de Brügg bit in de Bilgen dörchsöcht. Na Spione, oder wat weet ik. Un denn, jüst so as in Amerika, worr jeder vun uns mit sien Paßbild in dat Seefohrtbook vergleken — as een Verbreker mit sien Steckbreef. De ganze Tied in den Haben stunn Dag un Nacht een Posten an de Gangway. Aver wi kunn'n, anners as in de Staaten — an Land gohn — de Lüüd un de Stadt ankieken. Nu plaant de 'Europäische Union' so na un na de Grenzen in Osten op to maken. Een grenzenlose Welt, een Droom. Keen Nationalitäten, blots noch Menschen, Menschen de een annere Spraak snackt, op dissen Globus. |
|