Zurück zur Hauptseite

 

 

  Morgenspazeergang

 

 

Harvstdaak liegt över den jungen Morgen. Ik slarpt wat bedächtig langs den teerten Feldweg. Dau liggt rechts un links op de Grasnarv. De isern Spitz vun mien Handstock snarrt bi jeden vörwarts trecken vun de rechte Hand över den Asphalt. An de Gröövkanten to beide Sieden dröömt enkelte Wichelbüsche, halvhohe Barken, Eeken un Böken still vör sik hen. Rechts een Stoppelfeld, to linke Hand een Wisch. Keen Windzug treckt, de Heven is hoch un gris. Ik bliev stohn, hool deep Luft, un will e de frische Morgenluft drinken. Luerlütte Daudropen blinkert op sien Rock. Een Bussard seilt över dat Feld, steiht een lütt Stoot hoch in de Luft, seilt denn een paar Kreise, störrt sik hendaal, kummt wedder hoch un flüggt mit een düstern Klumpen in de Krall'n afsteed. Eenkelte Rindviecher graast op de Wisch. Een Rudel Rehe steiht an Feldrand. De Tiern kiekt sik um, springt na een Weid to un freet.
To linke Hand, wiet af, een Straat, de vun Barken säumt is. Eenkelte Autos huscht as bunte Placken mang de Bööm hendörch. Een Lastwaag fohrt dorop langut. Dat rötern vun den Motore rollt as Grollen över dat Land — fremd, as kummt dat ut een annere Welt.
Wedder slarpt de isern Spitz vun mien Stock över den Aphalt. Een Swarm Lünken sitt in een Busch, se swirrt af, as he näger kaam. Een Fasanhahn schriggt, dat schallt över dat Land. Een Meis leppt lang dat Astwark un pickt na Futter. Een Storch stelzt langs een Beek. De Minuten goht, de Gedanken wannert. De Oogenblick sweevt mang Gott un de Welt.
Een swarte Sneck rutscht över de Straat na de Grasnarv to. Ik blifft stohn, kiek op de Klock un stell sien Foot een gode Handbreet vör ehr hen. Dree fingerbreet vör mien Schoh höölt se an un treckt beide Föhler in. ik beweg mi nich. Langsam streckt de Sneck de Föhler wedder ut, erst den linken, dorna den rechten. Se streckt sik, rutscht op sien Schoh to. Stött mit de Föhler dorgegen, treckt se in un maakt sik lütt. Ik hool still Luft, wiet un Siet keen Mensch to sehn. De Sneck streckt sik wedder, föhlt mien Schoh un kruppt daran hoch. Boven mang Schohspitz un den Senkel, dreiht den Kopp na links un na rechts. Ik stoh stief as een Steen. Se dreiht sik na den Saum vun de Büx, will doran hochklettern. Ik fuchel mit den Stock vör de Sneck. Se treckt de Föhler in, dreiht bi un krupp vun sien Schoh hendaal. As se wedder op den Weg is un na de Grasnarv toglitt, kiek ik wedder op de Klock. Twintig Minuten sünd vergohn — in Sneckentempo, un doch weern se blots een Oogenblick mang Heven un Eer.

Zurück zur Hauptseite