|
|
| Kruse Gedanken |
| De Roos keek wat hochmödig
op de Hunnbloom hendaal un fauch se an: "Wat fallt di in, dor ünnern
Busch, keen fief Foot vun mi af, klammheemlich Wutteln to slogen, Blööd
to drieben un nu ok noch so een schetterige gele Bloom to wiesen." De Hunn'nbloom schrock tohoop un duck sik. Wat wull de Roos vun ehr? Fraag denn aver wat truschüllig: "Worum schall ik hier nich wassen un still blöhen? Ik do di doch nix." De Roos beug sik in Wind un wies ehr Dorns: "Ok noch frech un opstenaatsch, dat mag ik lieden. Segg mol, weets du överhaupt mit wen du snackst un wer ik bün?" — "Doch, du büst de Roos, een Bloom as ik."— "Een Bloom as du? Unverschaamt! Ik bün de Königin vun all de Blööm. Keeneen is so smuck as ik, keeneen duft so fein as ik. Du aver büst blots een billig Stück Unkruut mit giftgele Blöden un stinkst." De Schlag seet un dä de Hunnbloom weh. Aver wat kunn se dorför. Se harr ok lever in't Licht op een Wisch oder an Wegrand blööt, un sik vun de warme Sünn strakeln laten as hier in den Schatten vun den Busch, wo se sik al bannig strecken muß, wenn se de Sünn blots sehn wull. Aver de Wind harr se as Saatkorn nu mol hier her dreben. Se hett blots doon, wat de Natur ehr vörschreev, hett hier Wutten sloog'n, hett Blööd un Blöden dreben. De Hunn'nbloom schuul na de Roos. Na, ja, dat muß se togeben, ehrn Blöden weern nich so smuck un rüken ok nich so fein, as de vun de Roos. Denn aver rich se sik op. Wat weer dat, wat wimmel dor ünner ehr Blödenknuppen? De Roos seet je dick vull Lüüs un op vele Blööd wucher de Meltau. "I, gitt!" Nu kreeg de Hunn´nbloom dat grüveln. Woher nähm sik de Roos dat Recht so mit ehr to snacken. Wiß, se weer een eenfache Bloom, aver dorför weer se rein un schier. Se, kunn Regen un Storm ohn Schaden duern, de Roos aver seeg al na een lütt Unwetter ut, as een Heen in de Mauser. Se kunn sik op Sand und mang Steen nähr'n, de Roos aver bruuk feine Eer ünner de Wutteln, wenn se een beten na wat utsehn wull. Se stunn op eegen Fööt, weer kräftig un kunn mit ehr Wuttelwark sülbst Asphalt hochdrücken, um to överleben. De Roos aver stunn op fremme Wutteln, weer opproppt un worr ohn de hölpen Hand vun Menschen, in twee, dree Johr verwillern. Un weer se, de Roos, würklich de Smückste? Weer een Wisch vull gele Hunn´nblööm mang dat saftige Gröön in Fröhjohr nicht jüst so een Freud för dat Menschenoog? Un woveel Spaas schenkt se de Kinner, wenn se as 'Pustebloom plückt worr und ehr Fedderbüsch in Wind seilen läten. De Roos, mit ehrn Stacheln, aver faat keen Kind an. De Hunnbloom rich sik op. Nee, se harr keen Grund sik to ducken, al gornich vör de Roos. Ja, un woto weer de feine Königin nutz? Vun ehrn Duft, op den se sik soveel inbilden dä, worr keeneen satt. Se dorgegen weer Futter vör vele Tiern un nähr op de Wies ok de Menschen. An leevsten worr se de Roos all ehrn Gedanken so batz an Kopp smieten. Doch wat schull dat? Woto schull se sik opregen? Denn een Bloom as de Roos, de so stolt op sik sülbst is un dorbi de Lüüs op de eegen Stengel un den Meltau op de eegen Blööd nich wies ward, de ward nie insehn, dat alls, wat wi hebbt un wat wi sünd, een Geschenk vun de Natur is, in de alls sien Sinn un jeder sien Opgaav. Aus dem Buch 'Kruse Gedanken' |
|