|
|
| Dat mutt anners warrn |
| Kiekt wi in de Tiet torügg,
so hett dat knapp een Johr geben, in dat wi uns nich över dat Wetter
argert hebbt. Aver, ik denk, wi hebbt ok sülbst Schuld. Worum laat wi uns dat alls gefall'n? Siet Johr un Dag maakt Petrus nu dat Wetter — meets Schietwetter. Un wo kummt dat vun? Na, de Mann is to old, eenfach to old, för so een wichtige Opgaav in Heven. Ik jedenfall weer dat nu leed! Schluß hefft ik seggt, dat kann un will ik mi nich mehr länger gefall'n laten, un denn heff ik mi de Tiet nahmen un een Breef opsett. Leve Gott, heff ik schreben, wi Menschen hier op Eer sünd Petrus sien Wettermakeree nu leed, endgültig leed. Dat hett doch keen keen Schick mehr mit em. Männichmol ist dat to Wiehnachten so warm, dat een denkt dat Fröhjohr steiht vör de Döör, to Ostern aver liggt de Snee dree Finger dick op de Wischen, un to Pingsten mußt di noch een dickenTroyer antrekken, wenn du nich to'n Iesklumpen freren wullt. Velemol sünd de fröhen Sommerdaag so dröög, dat keen Gras mehr wassen deiht, steiht de Oahrn aver op den Halm, verlangt na Warms un Sünnschien, den jaagt een Regenschuer na dat annere över den griesen Heven. Un kriggt de ool Petrus dat in Kopp, denn smitt he meern in Sommer eiergrote Iesstücke op de Eer hendaal, dat een denkt, de Mann dor boven hett sien 'Fief' nich mehr op'n Dutt un hett nix anners mehr in Sinn, as mit dat Wetter sien Spijök to drieben, um uns Menschen hier op Eer to argern. Leve Gott, du mußt doch insehn: So kann dat nich wieder gohn! Petrus is to old, un bedenkt, wat he sonst noch alls um de Hand hett. He maakt je nich blots dat Wetter, nee, he sitt je ok noch an de grote Himmelspoort un paßt op, dat sik keeneen in den Heven sliekert, de dor nix to söken hett. De Arbeit alleen, verlangt al een Mann mit Mumm in de Knaken. Un nu stell di vör, he sitt an de Poort un slääpt dorbi to. De Dübel töövt doch blots op den Dag. Togern much he sik een paar vun dien lütten smucken Engel griepen un se so verdarben, dat dien Heven dor boven de glönige Höll nix mehr nasteiht. Aver dat kannst du doch nich tolaten. Is al leeg noog dat de Dübel hier op Eer mit Slips un Kragen rumleppt un de Lüüd, de uns Welt regeert, alle Daag niede Undöög un frische Grappen toflüstert. Nee, keen Snack, alleen de Arbeit an de grote Himmelspoort verlangt al een ganzen Kerl. Petrus aver is een Mann, de al lang mit den Kopp wackelt. Keen Wunner also, dat em de vele Arbeit lang övern Kopp wussen is un de Tögel nich mehr straff holen kann. Wi bruukt aver wedder kole Winter un warme Sommer, fuchtiglaue Fröhjohrs- un bunte Harvstdaag. Kort een Wetter op dat wi uns verlaten köönt. Kann doch nich angohn, dat de Lüüd in Sommer erst över dusend Kilometer na den Süden fohrn un de Luft verpesten mööt, um een beten Urlaubssünn in sik optosugen. Dorum, leve Gott, schick den oolen Petrus nu endlich op Oolendeel un gönn em de Rooh. He hett sien Arbeit doch nu lang noog doon. Vun mi ut laat em vun nu af blots noch mit de lütten smucken Engel spelen, dat hett he sik doch verdeent. Dat Wetter aver laat een annern maken, een de dor ok wat vun versteiht. Nu, so heff ik dat daalschreben un an den Herrgott schickt. Ik bün seker, he ward nu doon, wat nödig deiht. De Antwort, so denk ik, mutt jeden Dag indrepen. Wenn ik se heff warr ik se ok gliek in de Zeitung setten, dat jümm bescheed weten doot. Un denn, dor twiefelt nicht, köönt wi uns wedder op den nächsten Sommer freun, to Huus Urlaub maken un uns mol wedder richtig erholen. Bit dorhen aver erstmol 'Tschüß', jümm hört vun mi. Jüm Ut dat Book
'Kruse Gedanken'
|
|