Zurück zur Hauptseite

 

 

  Wünsche

 

 

Een groot Deel vun dat Leben is Töben un Wünschen. De Brut töövt op den Hochtiedsdag, de Brütigam op de Nacht.

Doch laat wi de lütten un groten Wünsche von den golden Ring bit hen to dat niede Auto, vun dat sülbstbuute Huus bit hen to den Millionengewinn. Nee, smiet wi lever een Oog op de Daag, an de man wünscht, dat de Week, de Maand oder dat Johr doch rasch vergeiht, wat man gläuvt, dat dorna alls beter ward.

Un dat fangt al fröh an. Jüst steiht dat Kind op eegen Been un will vun Neeschier plaagt de Welt entdecken, kickt dat ok al dörch de Trall'n vun een Loopgitter. So ward dat in den Wunsch dreben rasch groot un grötter to warrn, um sien eegen Wege to gohn.

Ok de Schooltied hindörch muchen de Kinner ümmer wedder gröter un öller ween, as se sünd. Mol much de Jung al so groot ween, as Navers Hans, de op den Schoolhof smöökt un den Rook richtig dörch de Nääs pusten kann. De Deern aver wünscht sik al so old to ween as Gerda, ehr Cousine, de al een richtigen Fründ hett.

In't letzte Schooljahr aver dücht de Kinner, dat de School een Zwangsjack is, de se so rasch as möglich uttrecken wüllt. Woto schall de Jung noch Naturkunde un Geschichte büffeln, he will doch Footballspeeler warrn.

De Deern aver dröömt vun een Leben as Schauspelerin. Woto mutt se dor noch Algebra un Erkunde büffeln. Dat is doch alls Ballast un wegsmeten Tied. Un överhaupt, de Lehrer sünd doof un de Öllern hebbt een an den Keks. Ümmer hebbt se wat to meckern, alls weet se beter. Nee dat is nich dat Leben wo vun se dröömt.

So längt de Kinner na den letzten Schooldag, rut ut de School, rinn in dat Leben. Alls kann blots beter warrn.

Doch knapp is de Jung ut den Korfirmationsantoog rutwussen, jüst ist de Deern wat rund un mollig worrn, kiekt se ok al na den Dag ut, an den se vulljährig ward. Is doch leeg för een Deern vun 16 Johr, wenn Mudder obends seggt, dat se op den Klockenschlag to Huus ween schall. Is doch leeg för een Jung, as wenn Vadder seggt, dat he lehr'n un ophöör'n mutt, solang he sien Fööt to Huus ünner den Disch setten deit. Wat billd de Ool'n sik blots in. Se sünd doch keen Kinner mehr un weet sülbst, wat se nich wüllt. Ach, wenn se doch blots erst achtein weer'n, den Föhrerschien harrn, Auto fohrn un bit morgens fröh in de Disko danzen kunn'n.

De Eer dreiht sik, de Kinner begriept, dat de Weg dörch dat Leben mit Arbeit plaastert is un süm Droomwelt een Windei weer. Bald denkt se an't heiraden, un miteens sünd Vadders Raatschläg wedder fraagt, un Mudders hölpen Hand steiht hoch in Kurs.

So loopt de Johr'n, de Mensch ward gris. De Hochtied, de erste eegen Wohnung, de erste Dag in't eegen Huus liegt lang torügg. De Kinder stoht op eegen Been, de Enkel ward groot. De Alldagstrott ward langsam to een Last un he fraagt sik, wo de Tied blots bleben is? Un unverwohr'ns fangt he an de Weken un de Daag to tell'n, bit he in Rente gohn kann. Endlich free ween, keen Plichten mehr drägen. Maken un doon, woto man Lust hett. He hett noch soveel vör.

Doch knapp sünd de goden Wünsche to den Ruhestand verklung'n, much he ok al dat Öller trotzen un de Tied anhool'n, de in verleden Johrn, so mennichmol so rasch vergohn schull.

Doch de Tied, lätt sik nich möten. In Gegendeel, se leppt rascher un rascher un leppt op mol an em vorbi. He versteiht de Welt nich mehr. Se ward em fremd un maakt em bang. He leev mehr un mehr in sien Erinnern. De Kinnertied ward wedder lebennig, he much wedder Kind ween, un he ward wedder Kind.
Und dormit slut sik de Kreis vun uns Wünsche, un de leve Gott erfüllt se uns all — man mutt sik blots de nödige Tied laten.

Zurück zur Hauptseite