|
|
| Stille |
| De erste Harvstdaak liegt
över den jungen Morgen. Ik ik goh langs den Feldweg, rechts un links
een natte Grasnarv, op de Buschwark un halvhohe Birken, Eeken un Böken
still för sik hen dröömt. To beide Sieden Stoppelfeller un
Wischen, hier un dor een lütt Holt. Keen Windzug treckt, de Heven is
hoch un gris. Mien Gedanken wannert still, sweevt mang Heven un Eer, mang
Gott un de Welt, as een Botterlicker, willkürlich hen un her un op
un daal. Een paar Rindviecher graast op de Wisch. Een Rudel Rehe steiht
an Feldrand, de Tiern kiekt sik um, springt op een Weid to un freet. Ik
goh langsam un suug de frische feuchte Morgenluft deep in mi op. Een Bussard
seilt över dat Feld, steiht een Stoot un seilt een paar Kreise. Een
Swarm Lünken sitt in Busch un flüggt afsteed. Een Meis leppt lang
dat Astwark un pickt na Futter. Mien Hart ward groot, Heven un Eer sünd
mi nääg. De Bussard störrt sik hendaal, kummt wedder hoch
un flüggt mit een Muus in Snabel afsteed. Een Storch stelzt langs een
Beek. To linke Hand, wiet af, een Straat. Eenkelte Autos un af un an een
Lastwaag fohrt dorop langut. Dat rötern vun de Motore straakt as Well'nrauschen
över dat Land — fremd as een Grollen ut een annere Welt. Een swarte Sneck rutscht över den Weg na de Grasnarv to. Ik bliev stohn, kiek op de Klock un stell mien Foot een gode Handbreet vör ehr hen. Dree fingerbreet vör mien Schoh höölt se an un treckt beide Föhler. Ik beweeg mi nich. Langsam streckt se de Föhler wedder ut, erst den linken, dorna den rechten. Se streckt sik, ruscht op mien Schoh to. Stött mit de Föhler dorgegen un treckt se wedder in. Se treckt sik tohoop un maakt sik lütt. Ik hool still Luft, wiet un Siet keen Mensch to sehn. De Tied dööst dorhen. De Sneckt streckt sik wedder, föhlt mien Schoh un kruppt daran hoch. In de Mitt vun den Schoh höölt se an, streckt de Föhler, dreiht den Kopp na links un na rechts. Ik stoh stief as een Steen. Mien Büxenbeen hett ehr dat andoon. Se reckt sik un will dorop hochklattern. Mit een Schilfblatt, dat ik in de Hand heff, fuchel ik langsam vör ehr hen un her. Se dreiht bi un rutscht sutje vun mien Schoh hendaal. As se op den Weg is un na de Grasnarv toglitt, kiek ik op de Klock. Twintig Minuten sünd vergohn — in Sneckentempo, un doch weern se blots een Oogenblick. Langsam brickt sik se Sünn dörch den Daak, fritt den Dau vun Blööd un Halms. De Luft klaart op. Een Trecker rötert langs den Feldweg op mi to, dröhnt in mien Ohr'n. De Dag maakt sik breed. |
|