|
|
| Dat St. Elmsfüer |
| Dat Schipp damp an 'Hilligen
Obend' in dichten Sneefall dörch de düstere Polarnacht. De Matros
vun de Wach, stunn vorn op de Back op Utkiek un lüster op dat Tuten
vun annere Dampers — eensam, alleen. De See weer glatt. Ünner em plätscher
de Bugwell; in den Fohrtwind stegen de Flocken över dat Schanzkleed
un över em henweg, as weern se een witten Daken. Achterut, in dat Streulicht
vun de Positionslampen, wirbel de Snee gespenstisch in de roden un grönen
Strohlen vun de Siedenlampen. Dormang aver sweben se in den Schien vun de
achtere Toplatern as helle Streken över de düstere Teakholtbrügg,
in de unendliche Wiede vun dat Nordmeer. De Snee dämp den Schall. Alls um em to, dat Spill, de Mastkoker, de Luk, dat Deck düch em wiet un unwohr. He föhl sik so licht, much sweben, much danzen mit Elfen, much opgohn in de unendliche Natur un eens warrn mit ehr. Vergeten weer dat Güstern un de Stunn'n an Land, op de Jagd na een beten verlogen Glück. In em weer Freden. Irgendwo, wiet an Backbord achter de Kimm slääp de Küst, strahlen de Lichter in Dannbööm op Märkte un Straten, lüchen goldene Sterns in de Fenster, spegel sik de Kerzenschien in blanke Kinneroogen. Sien Gedanken wannern över dusend Milen na Tohuus. Ok dor brenn nu de Wiehnachtsboom, dachen leve Menschen an em un fragen sik, wosük dat Wetter bi em op See weer, ob he good to Eeten kregen hett. Miteens — wat is dat? He pliert un kickt op een Keed vun lütte violette Flammen, de rundum dicht an dicht op de böverste Kant vun dat Schanzkleed in Sneefall un düstere Nacht lüchen doot. Minuten goht, de Tiet steiht still. Dat Schipp dampt sien Kurs; de Eer dreiht ehrn Törn. He aver steiht un stiert as fesselt op dat Wunnerwark. Drööm he? Beleev he dat, oder worr he narrt? Ob se wohl brennt, de Lichter un Hitten in sik hebbt? Stillbang streckt he de Hand un föhlt wat vörsichtig över de lütten Flammen. Doch nix, keen Kribbeln, keen Warms, blots koolt Licht züngelt um sien Finger. Wat för een Wunner, dor för sien Oogen. He staunt un mag sik nich rögen, sien Hart ward warm, sien Oogen ward natt. Doch unverwohrns weer dat Schauspeel vorbi. He steiht un starrt mit grote Oogen in de Schneefall witte Nacht. Wo sünd de Lichter? De Bugwell plätschert. He kickt sik um. Dat Schipp dampt sien Kurs. Wo is de Geist, wer hett dat Speel mit de Lichter lenkt un stüert? He much em föhl'n, as de kohle Wind, de sien Nääs straakt. Doch nix. De Schneeflocken stegen över dat Schanzkleed as vörher. Een Rauschen, een Zauber, as weer alls een Droom; de Polarnacht sung ehr Leed,. Langsam funn he to sik un begreep: He harr een selten Naturschauspeel, dat St. Elmsfüer, sehn. Dat Beleven liggt lang torügg. De Wetenschap kann dat ok verklaarn. Man dor will he nix von weten, denn för em weer dat een Wunner un schall dat ok blieben. Een Wunner, an dat he jümmers wedder gern torügg denken deit, besonners an 'Hilligen Obend'. |
|